آیا حاضریم فرزندمان اتش نشان شود؟
I آیا حاضریم فرزندان‌مان آتشنشان شوند؟
I به مناسبت چهلمِ شهدای آتشنشان
چهل روز از تشییع شهدای #آتش_نشانِ حادثه‌ی #پلاسکو گذشت
واقعیت این است که من
-شما را نمی‌دانم-
شوکه شدم.
هیچ انتظار چنین استقبال و بدرقه‌ای از شهدای آتشنشان نداشتم.
به یک باره آتشنشان و "آتش‌نشانی"
مهم شد و اوج گرفت و پرده‌ی عادت‌ها را پاره کرد...
هیچ وقت در جستجوی «چه کنم؟»ها
به گزینه‌ی "آتش‌نشانی"
حتی فکر هم نکرده بودم -شما را نمی‌دانم-
هیچ وقت
-از شما چه پنهان-
آتش‌نشان‌ها را آدم‌های مهمی نمی‌دانستم؛
نه اینکه آدم‌های مهمی نباشند،
منظورم این است که شغل‌شان را چندان مهم نمی‌دانستم.
تا به حال هیچ کسی از من نپرسیده بود که:
آیا می‌خواهی آتشنشان شوی؟
یا بعدها که طرف مشورت دیگران قرار گرفتم، هیچ کس نپرسید که:
به نظرت بروم آتشنشان شوم؟
یا: پسرم را بفرستم آتشنشان شود؟
خب،
عجیب نیست که در عصر تسلط کلاس‌های #کنکور
و آرزوهای بی‌رمقِ پزشک و مهندس شدن
و در عصر منفعت‌طلبی‌های شخصیِ کوتاه‌مدت
- که از طرف زمین و زمان القا می‌شود-
کسی به فکر آتش‌نشانی نباشد
که آتش‌نشانی شغلی است: کم‌پولِ پرددسرِ گم‌نام
ولی عجیب است که امثال من
-شما را نمی‌دانم-
سوال‌های کلیدی زندگی‌شان هم
- از قبیل «چه کنم؟» -
دچار عادت‌زدگی شده است
و جرات خرق عادت ندارند
در چنبره‌ی گزینه‌های محدودِ تکراری گیر افتاده‌ایم
-ولو اینکه تکرارهایمان ما را در جامعه متمایز کند-
حتی #شهادت را هم
به عنوان یک آرزوی دوست‌داشتنی
در بستر عادات جستجو می‌کنیم
و حال آن‌که
«از آخر مجلس شهدا را چیدند»
واقعا عجیب است....
بگذریم.
راستی
ما که شهدای آتشنشان را مدح می‌کنیم
و ایثار و فداکاری‌شان را می‌ستاییم
آیا حاضریم فرزندان‌مان آتشنشان شوند؟
محکِ صداقت است این.
#هدف #ایثار #دل_نوشت
@Banizy2
http://l1l.ir/189b
