آقای رییس جمهور! لطفا ما را ذلیل نکنید.

یک. ۲۳ ماه مذاکره کردیم و ۱۲ سال با مسئله‌ی هسته‌ای درگیر بودیم و ۳۷ سال است که با آمریکا می‌جنگیم. مسئله‌ی اصلی این نیست که ما چند سانتریفیوژ داریم و چند درصد غنی‌سازی می‌کنیم؛ مسئله این نیست که کدام تحریم‌ها و چه زمانی لغو می‌شوند. مسئله‌ی اصلی این است که عده‌ای می‌خواهند ایستادگی و مبارزه‌ی ۳۷ ساله‌ی ملت ایران با دنیای استکبار را به مسئله‌ی هسته‌ای تقلیل دهند و آن را هم یک سوء تفاهم جا بزنند؛ سوء تفاهمی که با زبان دیپلماسی و لبخندهای ظریف برطرف می‌شود، و در ازایش ما هم از «رکود» خارج می‌شویم و مسئله‌ی «آب خوردن»‌مان حل می‌شود و در یک کلام چرخ زندگی‌مان می‌چرخد.

دو. انقلاب اسلامی نظام سلطه را به چالش کشیده است؛ این ادعای صریح ما و اعتراف طرف مقابل است. این چالش و هم‌آوردی از روز پیروزی انقلاب آغاز شده و تا همیشه ادامه خواهد داشت، مگر اینکه یکی از دو طرف مضمحل شوند و از بین بروند. صورت مبارزه البته در برهه‌های مختلف زمان متفاوت بوده است و هر یک از دو طرف برای خودشان طراحی‌های بدون وقفه داشته‌اند. جمهوری اسلامی از همان ابتدای کار بحث صدور انقلاب را به میان آورده است و علی رغم همه‌ی محدودیت‌ها و تحریم‌ها و ظلم‌هایی که متحمل شده است هیچ گاه علم مبارزه‌ی بین المللی با استکبار را زمین نگذاشته است. همیشه در حرف و تا توانسته در عمل سعی داشته است جبهه‌ی مستضعفین را در مقابل مستکبرین پشتیبانی کند و  به عنوان قلب تپنده و ملجا و امید این جبهه باقی بماند. در این ۳۷ سال جمهوری اسلامی در فلسطین و لبنان، افغانستان و پاکستان، سوریه و عراق، بحرین و یمن و بوسنی حضور موثر داشته و مهمتر از این‌ها در داخل کشور خود به مبارزه‌ی بی‌امان و لاینقطع با دشمنان و در راس آن‌ها آمریکا مشغول بوده است. طرف مقابل هم به نوبه‌ی خود مشغول طراحی برای شکست انقلاب بوده و هست. این طراحی‌ها روزی در صورت طراحی کودتا و تهاجم نظامی نمایان شده و روز دیگر در قالب جنگ نیابتی ۸ ساله خود را نشان داده است. روزی به شکل تحریم، و روز دیگر به صورت تهاجم فرهنگی. روزی با ایجاد اختلاف داخلی و روزی با فضاسازی بین المللی و تخریب رسانه‌ای.
سه. هنوز هیچ یک از دو طرف این مبارزه‌ی تاریخی و تمدنی(ایران، به نمایندگی از مستضعفین- و آمریکا به نمایندگی از استکبار) علم خود را زمین نگذاشته است، پس مبارزه ادامه دارد و این گزاره برای کسی که اندکی در فضای انقلاب تنفس کرده باشد بدیهی است. علت مبارزه‌ی ما با استکبار نه اختلاف سلیقه، نه دعوای حقوقی، نه سوء تفاهم و نه حتی تضاد منافع ژئوپلیتیکی است. علت مبارزه تضاد دو جهان‌بینی است و از جنس مبارزه‌ی انبیاء با طواغیت زمان است، و بنابراین به این راحتی‌ها و با نشست و برخاست‌های سیاسی حل و فصل نخواهد شد. حتی روزی که یکی از دو طرف بمیرد و مضمحل شود، لزوما اندیشه‌اش از بین نرفته است و می‌تواند چون آتش زیرخاکستر از جایی دیگر و در زمانی دیگر زبانه بکشد:

انقلاب، به خاطر هویت و اسلامی بودن و تسلیم نشدنش در مقابل ظلم ظالمانِ مستکبر عالم، در این زمان مورد بغض و عناد مستکبران و قلدران عالم بوده و هست و خواهد بود. آنچه تمام نخواهد شد، بغض و عناد استکبار با ماست. ممکن است روزی احساس کنند فایده‌یی ندارد و حمله و تهاجم را متوقف کنند. ممکن است روزی قدرت نظام جمهوری اسلامی، خیلیها را در سطح عالم به اظهار دوستی و همراهی وادار کند؛ اما ممکن نیست که هیچ‌وقت دشمنىِ سلسله جنبانان استکبار عالم و شیطان صفتان گمراه‌ساز راه بنی‌آدم نسبت به انقلاب از بین برود. (رهبر معظم انقلاب- ۶۸/۸/۲۹)

چهار. اما در این میان هر از چند گاهی شیپور پایان تخاصم نواخته می‌شود، و منادی ندا در می‌دهد که «تمام شد». گاهی این شیپور مژده‌ی «فتح و ظفر» می‌دهد و گاهی روضه‌ی «انا لمُدرکون» می‌خواند، گاهی از حلقوم خودی‌ها نواخته می‌شود و گاهی از حلقوم دشمن، گاهی از این طرف مرز شنیده می‌شود و گاهی از آن طرف. همه‌ی این شقوق دروغی بیش نیستند و بنابراین یا از جهل گوینده ناشی می‌شوند و یا روی جهل شنونده حساب باز کرده‌اند:

• گروهی اصولا نزاع تمدنی و ایدئولوژیک را نمی‌فهمند چیست، یا به آن باوری ندارند. بنابراین سعی دارند «سوء تفاهم»‌های موجود را با «عکس‌های یادگاری» و «شکستن تابوها» و «اعتمادسازی» از بین ببرند.
• گروهی به دنبال تضعیف روحیه‌ی داخلی هستند و در واقع قبل از فتح شهر می‌خواهند سلاح‌ها را جمع کنند. بنابراین ندای «ان الناس قد جمعوا لکم فاخشوهم» سر می‌دهند و مدام از اجماع جهانی بر علیه ایران و غیظ قدرت‌های جهانی می‌گویند. تحریم‌های همیشگی را پولیش می‌زنند و به عنوان یک «برگ جدید» روی میز می‌گذارند.
• گروهی فرصت طلب هستند و دوست دارند که صورتی مقوایی از آرمان پیروزی مستضعفین و شکست مستکبرین را به مخاطبان ساده لوح خود بفروشند. بعضا خودشان هم خسته شده‌اند و ترجیح می‌دهند دورغ خودشان را باور کنند تا این مبارزه‌ی بی‌امان تمام شود.
• گروهی دیگر در شوق «ثبت رکورد» و «برگرداندن ورق تاریخ» هستند فلذا عجله دارند؛ دقیقا مثل افتتاح پروژه‌های نیمه‌کاره! بنابراین چندین و چند بار دستاوردهای کوچکی چون «اصل مذاکره با شش قدرت جهانی»، «اذعان دنیا به حقوق هسته‌ای ملت ایران!» و «برداشته شدن تحریم‌ها» را به ملت می‌فروشند، بدون این‌که آبی از این پیروزی‌ها گرم و مشکلی از مشکلات مملکت حل شود. 

پنج. وقتی که آقای رییس جمهور از دستاوردهای مذاکرات سخن می‌گوید احساس ذلت عجیبی من را فرا می‌گیرد. هر چقدر که آقای روحانی بیشتر از مشکلاتی که با «کلید» مذاکرات برطرف می‌شوند می‌گوید احساس حقارت بیشتری به من دست می‌دهد. به این فکر می‌کنم که آیا واقعا ما این‌قدر ضعیف و حقیر هستیم که «آب خودن‌» مان هم دست دشمن است؟ وقتی که می‌فهمم باید از «به رسمیت شناخته شدن» حق‌مان توسط قدرت‌های جهانی! و حتی از نفس مذاکره با ‌آن‌ها خوشحال باشیم، وقتی که مجبوریم به خاطر تماس تلفنی آقای روحانی با اوباما و عکس ظریف با کری در پوست خود نگنجیم، وقتی که باید از بازپس‌گرفتن فقط چند میلیارد دلار پول بلوکه‌ شده‌مان در قبال تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای احساس پیروزی کنیم، وقتی که باید به خاطر صلح با استکبار به رهبر عزیزمان تبریک بگوییم، وقتی که باید تن به نظارت‌ها و بازپرسی‌های کفار بدهیم و برایش جشن بگیریم، وقتی که رییس جمهورم از «فتح و ظفر» می‌گوید احساس ذلت می‌کنم. آقای روحانی! همه‌ی دستاوردهایتان را قبول داریم و پذیرفتیم، شما را به خدا بیش از این دستاوردهای کذا را فریاد نزنید و ما را ذلیل نکنید.