سن حساس

از سال ۸۵ که وارد دانشگاه شدم تا امروز تقریبا ۸ سال سپری شده. این مدت را که با مدت مشابه پیش از آن-یعنی دوران راهنمایی و دبیرستان- مقایسه میکنم ، به وضوح میابم که شخصیت من و شاکله ی فکریم در دوران نوجوانی شکل گرفته و در مقام مقایسه آن دوران بیش از دو برابر دوران دانشگاه برایم طول کشیده است.
جالبتر آنکه تصویر انسان از خودش در همان سنین ۱۸ تا ۲۰ میماند اگر به دوران پیری هم برسد باز «خود»ش را جوان میداند.
بنای اغراق ندارم؛ دانش و تجربه ی انسان در طول زندگی و در مواجهه با پدیده هایی چون فضای کسب و کار، ازدواج، مواجهات سیاسی و اجتماعی و... زیاد و زیادتر می شود، ولی «منطق» و چارچوب ذهنی چندان تغییری نمی کند و به واقع در عنفوان جوانی به کمال می رسد. از آن به بعد صرفا تحلیل ها و تطبیق ها در همان چارچوب و براساس اطلاعات جدید تولید و بازتولید می شوند. خلاصه اینکه سن نوجوانی سن حساس و عجیبی است و متاسفانه به شکلی احمقانه در حول کنکور و برای اکثریت تقریبا بدون هیچ برنامه و هدایتی سپری می شود. نوجوان چون سیبی است که در حال چرخ خوردن در آسمان است و شروع جوانی پایان چرخش ها و شروع حرکت است، تا در کدام جهت رهسپار شود...