الگو (1)

می خواهم مطلبی را عرض کنم، که اخیراً به ذهنم می آید و می رود. همه ی ما-کم و بیش- دیگرانی را در زندگی مان الگو قرار می دهیم. گاهی خودآگاه الگوبرداری و تقلید می کنیم، و گاهی ناخودآگاه؛ بعضی وقت ها باید، و بعضی وقت ها نباید. این که الگوبرداری یا تقلید چگونه باید باشد و مثلاً اگر فلانی الگوی من است، یعنی چه؟! باید افعالش را تقلید کنم، یا اخلاقش را؟ یا روح حاکم بر زندگی اش را، بینش و ایدئولوژی اش را تقلید کنم؟ بحث مهمی است، ولی موضوع این یادداشت نیست.

چه کسانی الگوی ما هستند؟ خب مثلاً: کسی که خوش تیپ باشد، یا خوش اخلاق باشد، خوب حرف بزند، تاثیرگذار باشد، روشن فکر باشد، چه و چه. نه اینکه آنچه ما به دنبالش هستیم اینها باشد؛ هدف ما خوب حرف زدن نیست، خوش تیپی هم نیست، ولی این ها جاذبه دارند و اگر کسی فاقد این ها باشد، به طور طبیعی الگوی ما قرار نمی گیرد.(فعلا فرض می کنیم که عکسش اتفاق نمی افتد. یعنی اگر کسی جاذبه داشت ولی به هدف ما مربوط نبود، ما جذبش نمی شویم.) همه ی اینهایی که به عنوان جاذبه مطرح اند را تحت صفت معروف بودن جمع می کنم، چرا که همه ی اینها باعث می شوند که آقای فلانی اسمش بر سر ِزبان ها بیفتد و تلویزیون نشانش بدهد و اینها. این آقای فلانی، می تواند گروه فلانی یا حتی طرز فکر فلان باشد.

خب هدف ما چیست؟ آدم خوبی باشیم! و طبیعتاً الگوی خود را هم از بین آدم خوبها انتخاب می کنیم. اما مجموعه ی آدم خوبهای ما، متشکل از آدم خوبهایی است که در صفتِ "معروف بودن" مشترکند. و این جا به احتمال قوی، معروف بودن هم-با همان تعریف بالا- به عنوان یک صفت آدم های خوب، همه ی آدمهای خوب، می رود در پاچه مان!

پی نوشت: ان شاءالله سعی می کنم در یادداشت بعدی شواهدی بر این ادعا بیاورم.