یادم می‌آید که در یکی از اردوهای راهیان نور، فرماندهی از رزمندگان دوران جنگ آمده بود و برایمان از رفقای شهیدش می‌گفت و به پهنای صورت اشک می‌ریخت. نکته‌ی عجیبی داشت؛ می‌گفت «آن زمان هر کسی که واقعا دلش می‌خواست شهید شود، می‌شد» و یعنی اگر کسی شهید نشده واقعا دلش نمی‌خواسته.
حالا که دوباره در شهادت باز شده و هر روز در همین شهر و محله‌مان یکی از مدافعین حرم تشییع می‌شود، یاد آن گزاره‌ی کلیدی افتاده‌ام: هر کسی واقعا طالب شهادت باشد، در باز است...
به خودت مراجعه کن! ببین واقعا دوست داری شهید شوی؟ یا همه‌ی شعارهای ما "عاشق شهادتیم" و "آه ای شهادت العجل" کشک بوده است و باد هوا؟
